بررسی یک مدل فازی به منظور توسعه روش های پرتفلیوهای فازی در بورس اوراق بهادار تهران

مسئله بهینه سازی پرتفلیو یکی از پیچیده ترین مسائل حوزه مالی و سرمایه گذاری و از زمینه های اصلی تحقیقاتی در مدیریت ریسک مدرن می باشد. مارکویتز (1952) بنیانگذار ساختاری مشهور به تئوری پرتفلیو می باشد. طی دهه¬های اخیر، روشهای متعددی جهت برطرف نمودن ایرادات تئوری مارکویتز و ارتقای مدل انتخاب پرتفلیو ارائه شده است. به دلیل وجود عوامل شامل عدم قطعیت فراوان در محیط سرمایه گذاری، نتایج حاصل از انتخاب سبد سهام بر اساس روشهای کلاسیک قابل قبول و کاربردی نخواهد بود. بطورکلی محیط سرمایه¬گذاری و عوامل موثر در این محیط شامل عدم قطعیت بالاست و از آنجا که تئوری مجموعه¬های فازی جهت بیان ریاضی پدیده¬های غیر دقیق، ناواضح و مبهم مناسب است، در این پژوهش سعی بر این است که برای توصیف واقعی¬تر و حل دقیق¬تر مسئله انتخاب سبدسهام از توصیف فازی استفاده گردد. این پژوهش در مورد مسئله بهینه سازی سبد سهام فازی که در آن بازده دارایی ها توسط داده های فازی نشان داده شده است، بحث می کند. به عبارت دیگر در این مطالعه، از مدل تابع ریسک میانگین- انحراف- مطلق و اصل تئوری فازی" زاده" و روش برنامه ریزی خطی فازی برای مسئله بهینه سازی پرتفلیوی های فازی که درآن نرخ های بازده و ریسک بر اساس اعداد فازی بیان شده است استفاده می شود. از آنجا که پارامترهای اعداد فازی هستند، افزایش بازده نیز عدد فازی می باشد. به منظور نشان دادن کارایی مدل به طور واضح تر، یک مثال عددی بر اساس داده های تاریخی سهام شرکت های سرمایه گذاری پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و در بازه دوره زمانی 3 ساله در نظر گرفته شده است.